Περίεργη που είναι η ζωή ώρες ώρες....

Περίεργη που είναι η ζωή ώρες ώρες. Εκεί που είσαι μια χαρά ξαφνικά συμβαίνει κάτι μικρό, ικανό όμως να σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο άσχημα τόσο χάλια που το μόνο που θέλεις εκείνη τη στιγμή είναι να εξαφανιστείς, να πάψεις να υπάρχεις για να μην μπορεί να σε βρει κανείς, να μπορούσες να σταματήσεις το χρόνο μέχρι να βρεις την δύναμη να ξανασηκωθείς. Για κάποιους μπορεί αυτό που σε απασχολεί να είναι χαζό και μπορεί όντως να ισχύει κάτι τέτοιο, μα σημασία δεν έχει  αν είναι ή όχι αρκετά σοβαρό. Σημασία έχει ότι εσένα σε επηρεάζει αρνητικά, ότι σε πονάει.

Στην αρχή προσπαθείς να αμυνθείς,να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Ύστερα θυμώνεις και εκνευρίζεσαι μα δεν μπορείς να εκφράσεις τον θυμό και τον εκνευρισμό σου με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι πνίγεσαι, ώσπου ξεσπάς. Μετά στεναχωριέσαι και σκέφτεσαι πως μπορεί να φταις και συ κάπου και προσπαθείς να καταλάβεις το γιατί. Αλήθεια γιατί;  Γιατί τώρα; Γιατί πάντα πρέπει να συμβαίνει κάτι; Μια ερώτηση δίχως απάντηση που όλοι την θέτουμε. Έπειτα νιώθεις ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται. Κάτι σαν κενό. Ναι αυτό νιώθεις ένα κενό. Ένα απέραντο κενό. Νιώθεις άδειος.

Αφού λοιπόν περάσουν όλα αυτά τα συναισθήματα που σημαίνει πως έχει περάσει και χρόνος ξαφνικά παύει να σε απασχολεί αυτό το κάτι μικρό. Σαν να μην συνέβη ποτέ, σαν να μην σε πόνεσε ποτέ. Παύει να έχει πια βαρύτητα και μετά δεν σε νοιάζει. Απλά το ξεχνάς, το σβήνεις από το μυαλό σου και η ζωή συνεχίζεται μέχρι να έρθει το επόμενο κάτι και να ξαναπεράσεις όλα τα παραπάνω ξανά και ξανά και ξανά….