31~12~2014

Το ξέρω πως έχω χαθεί τελείως από το blog μου και πως γι'αυτό δεν είμαι και η καλύτερη blogger. Δεν χαίρομαι που χάνομαι,που δεν γράφω. Αντίθετα στεναχωριέμαι.Τώρα θα μου πείτε αφού λυπάσαι γιατί δεν κάνεις κάτι γι'αυτό.Δεν είναι ότι δεν θέλω ή δεν έχω να μοιραστώ πράγματα μαζί σας.Αν ξέρατε πόσες ιστορίες και πόσα κείμενα πλάθω καθημερινά.Άλλα αποκτούν και ψηφιακή μορφή άλλα πάλι όχι.Μα δεν ξέρω. Περνάω κι εγώ τις φάσεις μου.Υπάρχουν μέρες που μ'αρέσουν αυτά που γράφω κι άλλες που νομίζω πως διαβάζω έκθεση από παιδάκι του δημοτικού.Πιστεύω πως είμαι ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού μου  και αυτό δεν είναι πάντα καλό.Ενίοτε με κρατά πίσω αυτό μου το χαρακτηριστικό.Σε καμία περίπτωση δεν το παίζω συγγραφέας ούτε με αντιμετωπίζω σαν έναν. Μα αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να γράφω όπως να 'ναι ότι να'ναι.Εγώ δεν το βλέπω έτσι.

Θα προσπαθήσω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ χωρίς να πω μεγάλα λόγια και χωρίς να κάνω βαρύγδουπες δηλώσεις. Ούτε υποσχέσεις θα δώσω γιατί ξέρω ότι μπορεί και να μην τις κρατήσω και μετά θα είναι χειρότερα τα πράγματα.Μπορεί και να αλλάξω λίγο το ύφος του blog και πάλι θα έχει να κάνει με το γράψιμο κυρίως αλλά θα αλλάξω κάποια πράγματα. Θα δείξει τι θα φέρει το '15.

Μικρό κείμενο και μάλλον όχι και τόσο ενδιαφέρον αλλά έχω καιρό να αναρτήσω κάτι οπότε συγχωρέστε με.Έπονται κι άλλα στο μέλλον.

Υ.Γ.:Η παραπάνω ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην φίλη μου Ειρήνη που δεν παύει στιγμή να μου υπενθυμίζει τα καθήκοντα μου ως blogger :P

Το να έχεις φίλους είναι ευτυχία, το να έχεις πραγματικούς φίλους είναι ευλογία.

Θα φύγουν. Φεύγουν.  Έφυγαν. Όσο κι  αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, όσο κι αν δεν θέλω να το πιστέψω. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να πω, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Γνωριστήκαμε σε μια δύσκολη περίοδο για όλους μας. Δύσκολη και περίεργη. Αρχίσαμε να δενόμαστε ξαφνικά χωρίς να το καταλαβαίνουμε χωρίς να γνωρίζαμε πόσο θα νοιαζόμασταν η μία την άλλη. Θα μου λείψουν τόσα πολλά. Έχω να θυμάμαι τόσες όμορφες αναμνήσεις.

 Το Halloween party μας που αν και δεν γιορτάζεται στην Ελλάδα εμείς το κάναμε ετσι γιατί απλά το θέλαμε. Παρόλο που μας κοιτάζανε περίεργα στο δρόμο που ήμασταν ντυμένες μέσα στα μαύρα και είχαμε ζωγραφισμένες μούρες. Το αξέχαστο  karaoke μας  που «δολοφονούσαμε» τα τραγούδια μα πιο πολύ το γέλιο που ρίξαμε μετά βλέποντας τα βίντεο.

Όταν γυρνάγαμε την Τ στις 1 το βράδυ σπίτι της και καταλήγαμε να συζητάμε έως στις  5 το πρωί στα σκαλιά της πολυκατοικίας της, έξω μέσα στην νύχτα και το κρύο αντι να ανεβαίνουμε πάνω, κάνοντας όνειρα και λέγοντας μυστικά και ιστορίες.

Αχ, αυτές οι συζητήσεις μας. Μπορούσαμε να συζητάμε για ώρες, για τα πάντα. Από το πώς πέρασε η Ε. στο Λονδίνο μέχρι για το τι θα κάναμε σε περίπτωση πολέμου. Οι ατέλειωτες συζητήσεις μας που κάθε φορά ήξερα πως αντι για μια ώρα θα κρατήσουν πέντε χωρίς να υπερβάλω καθόλου. Αυτές οι συζητήσεις μας και το γέλιο που ρίχναμε θα μου λείψουνε περισσότερο.

Εκείνη την νύχτα  στην μπυραρία που είχαμε πιεί και λέγαμε όσα κρατούσαμε κρυφά, όσα μας πονούσανε και  συνεχίσαμε στο σπίτι της Ε. μιλώντας  ως το πρωί ώσπου μην μπορώντας άλλο κοιμηθήκαμε να ξεκουραστούμε και ξυπνήσαμε για να μιλήσουμε κι άλλο τρώγοντας ένα τέλειο βασιλικό πρωινό.

Οι φωτογραφήσεις μας με την Ε. και οι ιστορίες που μας έλεγε από τα ταξίδια της και οι ιστορίες της Σ. που αναλύαμε και συζητούσαμε και μας έδιναν αφορμή για να ξεκινήσουμε κι άλλες καινούριες συζητήσεις, όχι ότι θέλαμε και πολύ μεταξύ μας. Το  πόσο άνετη και γαμάτη είναι η Μ. χωρίς να κωλώνει πουθενά.

Το ότι ήξερα από πριν πως αν βγω μαζί τους θα περάσω υπέροχα και θα έχω πάλι κάτι καινούριο να θυμάμαι.

Αυτά κι άλλα τόσα θα μου λείψουνε. Το ότι μπορούσα να τους πω τα πάντα. Το ότι αν χρειαζόμουν κάτι θα ήταν πάντα εκεί δίπλα μου, εμψυχώνοντας με. Σας αγαπάω  ρε και θα μου λείψετε γαμώτο. Στην υγειά των απερίγραπτων και γαμάτων φιλενάδων μου λοιπόν.

Περίεργη που είναι η ζωή ώρες ώρες....

Περίεργη που είναι η ζωή ώρες ώρες. Εκεί που είσαι μια χαρά ξαφνικά συμβαίνει κάτι μικρό, ικανό όμως να σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο άσχημα τόσο χάλια που το μόνο που θέλεις εκείνη τη στιγμή είναι να εξαφανιστείς, να πάψεις να υπάρχεις για να μην μπορεί να σε βρει κανείς, να μπορούσες να σταματήσεις το χρόνο μέχρι να βρεις την δύναμη να ξανασηκωθείς. Για κάποιους μπορεί αυτό που σε απασχολεί να είναι χαζό και μπορεί όντως να ισχύει κάτι τέτοιο, μα σημασία δεν έχει  αν είναι ή όχι αρκετά σοβαρό. Σημασία έχει ότι εσένα σε επηρεάζει αρνητικά, ότι σε πονάει.

Στην αρχή προσπαθείς να αμυνθείς,να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Ύστερα θυμώνεις και εκνευρίζεσαι μα δεν μπορείς να εκφράσεις τον θυμό και τον εκνευρισμό σου με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι πνίγεσαι, ώσπου ξεσπάς. Μετά στεναχωριέσαι και σκέφτεσαι πως μπορεί να φταις και συ κάπου και προσπαθείς να καταλάβεις το γιατί. Αλήθεια γιατί;  Γιατί τώρα; Γιατί πάντα πρέπει να συμβαίνει κάτι; Μια ερώτηση δίχως απάντηση που όλοι την θέτουμε. Έπειτα νιώθεις ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται. Κάτι σαν κενό. Ναι αυτό νιώθεις ένα κενό. Ένα απέραντο κενό. Νιώθεις άδειος.

Αφού λοιπόν περάσουν όλα αυτά τα συναισθήματα που σημαίνει πως έχει περάσει και χρόνος ξαφνικά παύει να σε απασχολεί αυτό το κάτι μικρό. Σαν να μην συνέβη ποτέ, σαν να μην σε πόνεσε ποτέ. Παύει να έχει πια βαρύτητα και μετά δεν σε νοιάζει. Απλά το ξεχνάς, το σβήνεις από το μυαλό σου και η ζωή συνεχίζεται μέχρι να έρθει το επόμενο κάτι και να ξαναπεράσεις όλα τα παραπάνω ξανά και ξανά και ξανά….

Όνειρα.

  Όλοι έχουμε όνειρα.Μερικά τα έχουμε μοιραστεί με άλλους, μερικά τα κρατάμε για τον εαυτό μας και μερικά δεν τολμάμε ούτε να τα σκεφτούμε γιατί μοιάζουν εξωπραγματικά, γιατί αν τα πούμε σε κάποιον ακόμη και μεις οι ίδιοι θα γελάσουμε.Τα όνειρα μας είναι η κινητήρια δύναμη μας, χάρις σε αυτήν την δύναμη έχουμε το κουράγιο να συνεχίζουμε να παλεύουμε,να αγωνιζόμαστε ,να πηγαίνουμε κόντρα στην σχεδιασμένη από τρίτους ζωή μας.Τα όνειρα μου είμαι εγώ.Όταν λοιπόν προσβάλλεις,χλευάζεις και υποτιμάς τα όνειρα μου, τότε προσβάλλεις,χλευάζεις και υποτιμάς εμένα την ίδια.

  Λυπάμαι που το αναφέρω αλλά σπάνια όταν έχω εκμυστηρευτεί σε κάποιον ένα μικρό εφικτό όνειρο μου μου έχει δώσει δύναμη για να το κυνηγήσω.για να παλέψω γι'αυτό.Αντιθέτως αρχίζουν την γνώστη καραμέλα "Ναι μωρέ εσύ όλα θα τα κάνεις...", "Καλέ ναι εσένα θα βλέπουν.." "Εσύ φυσικά και θα περάσεις το παλούκι εργαστήριο που χρωστάει όλη η σχολή.." και ούτω καθεξής.
  Όπως εγώ δεν βάζω φρένο στα όνειρα σου,όπως εγώ δεν τα υποτιμώ έτσι και εσύ μην το κάνεις.Μη μου λες τι μπορώ και τι δεν μπορώ να καταφέρω, μην μου λες αν είμαι ή όχι έξυπνη,μη μου λες που μπορώ και που δεν μπορώ να πάω.Επειδή εσύ δεν τολμάς να σηκωθείς από το καναπέ σου και να πεις ότι ναι, το πήρα απόφαση θα περάσω αυτό το μάθημα που τρομάζει τόσο κόσμο,θα πάω αυτό το ταξίδι που τόσο καιρό ονειρεύομαι, μην αποθαρρύνεις και σνομπάρεις τον άλλον επειδή εσύ είσαι αυτός που φοβάσαι, εσύ είσαι αυτός που κρίνεις και δεν τολμάς να ονειρεύεσαι.Προσπάθησε το και που ξέρεις μπορεί και να  καταφέρεις να βρεις την δουλειά των ονείρων σου ή ακόμη και να βρεθείς στο φεγγάρι.
  Το ξέρω πως τα πιο τρελά μας όνειρα, οι περισσότεροι πιστεύουν  πως δεν θα πραγματοποιηθούν μα εγώ ξέρω πως αν το θες πραγματικά και το θες για τους σωστούς λόγους, αν παλέψεις με νύχια και με δόντια γι'αυτό ,τότε ναι θα τα καταφέρεις.Μπορεί να αργήσεις,μπορεί να καταφέρεις το 80% μα θα το έχεις καταφέρει,θα έχεις ζήσει το όνειρο σου.
  Αν δεν ονειρευόμαστε ειδικά στην σημερινή εποχή που ζούμε και είμαστε ρεαλιστές σε μεγάλο βαθμό τότε η ψυχολογία μας θα πιάσει πάτο.Να ονειρεύεστε λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες γιατί χανόμαστε.
Πηγή φωτογραφίας:Weheartit.

New Year Resolutions

Το παρακάτω κείμενο το έγραψα  με τον ερχομό του νέου έτους. Γνωρίζω ότι έχει περάσει πάνω από ένας μήνας από τότε αλλά ήθελα να το δημοσιοποιήσω ούτως ή άλλως, έτσι για να σας θυμίσω τους στόχους που ίσως να θέσατε για το ’14.

  1 Ιανουαρίου 2014.Ώρα 2 το πρωί. Μόλις έχει μπει το νέο έτος. Οι γονείς μου κοιμούνται ήδη. Κάθομαι λοιπόν μόνη μπροστά στο αναμμένο τζάκι, ακούγοντας μουσική στο ραδιόφωνο και  έχοντας ένα ποτήρι  πορτοκαλάδα για συντροφιά. Πόσο θα ήθελα  το ποτήρι να είχε μαυροδάφνη αντί  πορτοκαλάδα. Κοιτάζω  την φωτιά και τις φλόγες που τρεμοπαίζουν συλλογιζόμενη πως έτσι ήταν και το ’13 όπως κάθε έτος, με τα πάνω και τα κάτω του. Μα χρειάζονται και τα κάτω για να αποκτούν αξία και τα πάνω. Σηκώνομαι να φέρω δυο ξύλα για να ρίξω στην φωτιά. Δεν θέλω να μου σβήσει. Όχι τώρα, όχι ακόμη.   

   Κάθε χρόνο βάζω κάποιους στόχους. Ζήτημα είναι όμως αν καταφέρνω να πραγματοποιήσω δυο με τρεις το πολύ. Πάντα τους ξεχνάω και δεν δίνω σημασία. Αλλά αν δεν έχουν σημασία, ποιο το νόημα να τους θέτω. Νομίζω ότι δεν θέλω να παραδεχθώ στον εαυτό μου ότι σπάνια πετυχαίνω τους στόχους μου. Κι αυτό γιατί δεν προσπαθώ αρκετά, δεν βάζω τα δυνατά μου, δεν κάνω ότι μπορώ. Ένας από αυτούς ήταν ανέκαθεν να αρχίσω να γράφω  συστηματικά, αν είναι δυνατόν και καθημερινά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό  μου, έγραφα συνέχεια για το οτιδήποτε. Η φαντασία μου οργίαζε και έπλαθε τις  πιο εξωπραγματικές ιστορίες. Μου άρεσε να γράφω γιατί πάντα ένοιωθα να ξαλαφρώνω. Έβγαζα ότι με απασχολεί στο χαρτί και ήμουν τόσο καλά μετά. Ένοιωθα μια απρόσμενη και γλυκιά γαλήνη με το γράψιμο.

   Τα χρόνια όμως πέρασαν κι εγώ έπαψα να γράφω χωρίς να ξέρω το γιατί. Άλλαξαν μάλλον οι προτεραιότητες μου. Νοιώθω ότι έχω σπαταλήσει τα τελευταία τρία χρόνια χωρίς να κάνω τίποτα δημιουργικό, τίποτα καινούριο, τίποτα ξεχωριστό, με λίγες μόνο εξαιρέσεις. Αυτός λοιπόν είναι ο επόμενος στόχος μου. Θέλω το 2014 να νιώσω ‘’ζωντανή’’. Θέλω να ζήσω νέες ,διαφορετικές, πρωτόγνωρες εμπειρίες. Υπόσχομαι στον εαυτό μου πως ποτέ πια δεν θα βαριέμαι να γράψω, να πάω μια βόλτα, να διαβάσω  ένα βιβλίο. Υπόσχομαι στον εαυτό μου πως ποτέ πια δεν θα βαριέμαι να ζήσω. Κι όποτε ξεχνάω αυτή μου την υπόσχεση θα ανατρέχω στο παρόν κείμενο. Έτσι  όταν το ’14 φτάσει στο τέλος του, θα νοιώθω γεμάτη.

  Πίνω μια γουλιά και σκέφτομαι  πόσα πολλά πράγματα  θέλω να αλλάξω  στην ζωή μου, και θα το κάνω, θα τα αλλάξω. Είναι η ώρα τους, άλλα να αλλάξουν κι άλλα να φύγουν για πάντα. Δεν ξέρω αν θα πραγματοποιηθούν όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως εγώ αυτή την φορά θα έχω προσπαθήσει όπως ποτέ άλλοτε. Καλό ξημέρωμα και καλή χρονιά.

Πηγή εικόνας:Weheartit.

Welcome to my blog.  

   Αρχικά θα ήθελα να σας καλώς ορίσω στο ιστολόγιο μου στο οποίο θα αναρτώ διάφορα δικά μου κείμενα.Πριν ξεκινήσω τις αναρτήσεις θέλω να σας πω λίγα πράγματα για μένα ούτως ώστε να έχετε μια ιδέα για τον κάτοχο του blog.

   Με λένε Χριστίνα,είμαι 21 χρονών και σπουδάζω Πληροφορική και ΜΜΕ.Έχω άλλο ένα blog το οποίο ασχολείται κυρίως με την ομορφιά.Από μικρή μου άρεσε να γράφω για τα πάντα ακόμη και για τα πιο χαζά αρκεί να έγραφα.Το γράψιμο για μένα είναι η αδελφή ψυχή μου που δυστυχώς δεν συναντιόμαστε όσο συχνά θα ήθελα,λόγω αυτού λοιπόν αποφάσισα να δημιουργήσω αυτό το ιστολόγιο(υπάρχουν κι άλλοι λόγοι βέβαια που θα τους μάθετε στην πορεία).Θέλω να γίνομαι όλο και καλύτερη με τον καιρό γι'αυτό θα ήθελα την ειλικρινή σας άποψη και τις οποιεσδήποτε παρατηρήσεις ενδεχομένως να έχετε.Αυτά τα ολίγα είχα να μοιραστώ μαζί σας για τώρα.
Σας χαιρετώ,
Χριστίνα.
Πηγή εικόνας:Weheartit.