31~12~2014

Το ξέρω πως έχω χαθεί τελείως από το blog μου και πως γι'αυτό δεν είμαι και η καλύτερη blogger. Δεν χαίρομαι που χάνομαι,που δεν γράφω. Αντίθετα στεναχωριέμαι.Τώρα θα μου πείτε αφού λυπάσαι γιατί δεν κάνεις κάτι γι'αυτό.Δεν είναι ότι δεν θέλω ή δεν έχω να μοιραστώ πράγματα μαζί σας.Αν ξέρατε πόσες ιστορίες και πόσα κείμενα πλάθω καθημερινά.Άλλα αποκτούν και ψηφιακή μορφή άλλα πάλι όχι.Μα δεν ξέρω. Περνάω κι εγώ τις φάσεις μου.Υπάρχουν μέρες που μ'αρέσουν αυτά που γράφω κι άλλες που νομίζω πως διαβάζω έκθεση από παιδάκι του δημοτικού.Πιστεύω πως είμαι ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού μου  και αυτό δεν είναι πάντα καλό.Ενίοτε με κρατά πίσω αυτό μου το χαρακτηριστικό.Σε καμία περίπτωση δεν το παίζω συγγραφέας ούτε με αντιμετωπίζω σαν έναν. Μα αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να γράφω όπως να 'ναι ότι να'ναι.Εγώ δεν το βλέπω έτσι.

Θα προσπαθήσω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ χωρίς να πω μεγάλα λόγια και χωρίς να κάνω βαρύγδουπες δηλώσεις. Ούτε υποσχέσεις θα δώσω γιατί ξέρω ότι μπορεί και να μην τις κρατήσω και μετά θα είναι χειρότερα τα πράγματα.Μπορεί και να αλλάξω λίγο το ύφος του blog και πάλι θα έχει να κάνει με το γράψιμο κυρίως αλλά θα αλλάξω κάποια πράγματα. Θα δείξει τι θα φέρει το '15.

Μικρό κείμενο και μάλλον όχι και τόσο ενδιαφέρον αλλά έχω καιρό να αναρτήσω κάτι οπότε συγχωρέστε με.Έπονται κι άλλα στο μέλλον.

Υ.Γ.:Η παραπάνω ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην φίλη μου Ειρήνη που δεν παύει στιγμή να μου υπενθυμίζει τα καθήκοντα μου ως blogger :P